منطقی‌ترین روشی که من همیشه به همه توصیه می‌کنم و خودم هم از این قاعده پیروی می‌کنم اینه:
۱- شما باید ۳تا پارتیشن داشته باشی که به قسمت‌های root و home و swap تقسیم میشن.
۲- پارتیشن root رو همیشه چیزی بیش از اونچه که فکر می‌کنی نیازت میشه در نظر بگیر (من خودم فکر می‌کنم ۳۰ گیگابایت همیشه برام کافیه، لذا ۴۰ گیگابایت در نظر می‌گیرم).
۳- پارتیشن swap جدیدا توی اوبونتو ظاهرا مقدار نمیخواد و خودش تعیین می‌کنه ولی اگه امکان تعریف دستی وجود داره، یه قاعده قدیمی هست که میگه ۲برابر میزان رم کامپیوتر شما مقدار ایده‌آله.
۴- رمزنگاری (encryption) پارتیشن home به‌شدت توصیه میشه
۵- سیستم‌فایل ext4 برای پارتیشن‌ها بهترین و به‌روز‌ترین انتخاب منطقیه.
۶- اگه هارددیسکتون درایوهای ویندوزی هم داره، منطقیش اینه که همون زمان نصب گنولینوکس بهش معرفیشون کنی و یه مسیر سرراستی که همه‌شون به اونجا لینک بشن رو هم در نظر بگیری (مثلا /dos/c و /dos/d و ...) که بتونی هر زمانی که خواستی به‌راحتی بهشون از توی گنولینوکس هم دسترسی داشته باشی.
